Iha Mahu

Donderdag was het dan zover. Na een uurtje op de scooter over Ambon te hebben gecrosst, bereikten oom Piet en ik de 'haven' waar de boot naar Saparua zou vertrekken. Omdat we buitenlanders waren werd de prijs verdriedubbeld, maar dat mocht de pret niet drukken. Met 10 anderen zaten we een op een kleine speedboat. Onze scooter werd door 6 mannen aan boord getild en blokkeerde het hele gangpad, maar dat mocht wel voor dat geld vonden wij haha. Ik heb nog niet zo veel boot ervaring (Jacob, als ik terug ben ga ik mee zeilen!) maar vond het heerlijk reizen. Een uur lang helder water en overal schitterende groen beboste eilanden. Aankomen in de haven van Saparua was wel heel bijzonder. Toen ik voet aan wal zette, had ik de gelukssteen die ik van papa heb gekregen vlak voor hij stierf stevig in mijn hand geklemd.
*He, vet, ze draaien hier Chop Suey van System of a Down*
Saparua was natuurlijk prachtig. De vlinders waren nog een tikkie groter, de natuur nog indrukwekkender en ik voelde me een ware prinses. Werkelijk alle hoofden draaiden mijn kant op. Mensen zwaaiden, schreeuwden, tikten elkaar aan en wezen me na (Erwin, ik begin te snappen hoe jij je voelt haha). Ik voelde me net koningin Beatrix, en had echt een slappe hand van het zwaaien, en pijn in m'n kaken van het vriendelijk lachen. Een paar jongens wilden zelfs met me op de foto. Wat zal ik mezelf lelijk voelen als ik in Nederland terug ben na al die aandacht van de mannen hier. (Eva, vergeet de Turken: Molukkers zijn nog veel mooier..)
We logeerden in de rumah tua, wat zoiets als ouderlijk huis betekend, bij oom Vence en tante Atta Hitipeuw. We hadden een andere oom gevraagd ons aan te kondigen, maar dat bericht had hun nooit bereikt. Snel werd en geveegd, en binnen no time stond er eten op tafel. Eten is hier echt fantastisch in alle opzichten, maar ik zal proberen daar niet elke keer over uit te weiden haha. Mijn familie was erg lief, maar de taalbarriere toch wel groot. Ik voelde me soms een beetje dom, al kwam ik met mijn paar woorden Maleis en handen en voeten best ver. Als ik echt luister snap ik wel waar het over gaat, das al iets. Ik merk dat ik veel makkelijker communiceer met kinderen.De kamer waar oom Piet en ik in sliepen was qua ruimte oke, maar natuurlijk heel anders dan ik gewend ben. Ik had geen matras, maar lag op een houten plank met een dekentje erover. Dat dekentje voelde nogal zanderig aan, dus ik sliep erop, met mn kleren aan. Voordeel was, dat de muggen me moeilijker te grazen konden nemen(heb wel een schitterende muggenbult recht op m'n gezicht nu). Toen ik ging slapen voelde ik van alles bij mn gezicht. Niet aan denken Roon, niet aan denken. Er hing een natte, schimmelachtige lucht, die ik verdreef door kaju putih, eucalyptus olie, onder mn neus te smeren. Gelukkig was ik erg moe en sliep ik 11 uur non stop. De ochtend erna zag ik dat er een soort zwarte kleine beestjes over mn kussen kropen, en er dotten schimmel op het plafond en aan de muur hingen. Oom Piet en ik waren heel dankbaar dat we daar mochten verblijven, maar hebben hard gelachen bij de gedachte dat een van mijn zusjes daar zou moeten slapen. Wat zouden ze gillen hahaha!
De zonsondergang vanaf het strand van Iha Mahu was schitterend. Ik heb er foto's van maar kan ze hier niet uploaden. Op mijn telefoon zit een spelletje waarbij je vissen moet fotograferen terwijl ze voorbij zwemmen; precies zulke vissen zwommen nu langs me heen (Elselien, je hebt nog steeds de high score) de dag erna leidde oom Roger ons rond. Op een strand dat zo uit de Bounty reclame leek te komen heb ik wat schelpen gezocht, mn rok gewassen in de zee en bootjes gebouwd. Later bezochten we een aantal ondergrondse grotten met kristalhelder water, waar de moslimvrouwen van het aangrenzende dorp ijverig aan het wassen waren. Het eiland is best groot, en ik heb uren door de jungle gereden. Overal palmen en natuur, zo machtig mooi. Af en toe een koe, een vrouw met een vracht op haar hoofd of een man met een enorme shotgun/kapmes, die dan in the middle of nowehere midden op de weg staat. Geloof me, dan ben je blij als ie je er gewoon glimlachend door laat.
Ik laat het hier even bij, want ik haak zelf ook altijd af bij te lange reisverhalen :) Maandag is hier een nationale feestdag, en woensdagochtend vliegen we door naar Bali.
Ik kijk uit naar jullie reacties...
Liefs, een steeds bruiner wordende Ronia.
PS Jordy, je reisgids is echt een zegen. Onderschat ook niet de impact van ons gesprek in maart.. Thnx!