Ambon Manise....

Gisterenochtend ben ik tijdens zonsopgang aangekomen in Ambon, de hoofdstad van de Molukken. Vanuit de verte zag ik de groen begroeide bergen al, en op het vliegveld stonden niet alleen oom Franky en zijn vrouw Nancy oom Piet en mij op te wachten, maar ook een enorme felblauwe vlinder, die mij meer intrigeerde dan wat dan ook op dat moment. Hoewel dat vast ook met mijn vermoeidheid te maken had haha.
Ik kom telkens een stukje dichter bij de geboorteplaats van opa, en dat geeft me een warm, bijzonder gevoel. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik hier 6 jaar geleden zou zijn gekomen, samen met papa, zoals hij me vroeger heeft beloofd. Omdat ik zijn oudste dochter was, zou ik in mijn 18e levensjaar met hem samen naar Indonesie gaan. Van het geld dat hij me heeft nagelaten ben ik nu hier; ik heb het 14 jaar lang bewaard. Stiekem ben ik daar best trots op. Dat ik hier ben, en volop kan genieten van de dingen die ik alleen uit verhalen kende. Het is fantastisch om van oom Piet te kunnen horen wat bijv opa's favoriete eetgelegenheid is hier in Ambon, en om te merken dat Hitipeuw echt een bekende naam is. We zijn in twee dagen op verschillende plekken mensen tegen gekomen die een Hitipeuw kende die wij ook kenden. It's a small world (with a lot of Hitipeuw's in it).
We hebben hier gisteren meteen een festival bezocht, dat als onderwerp tradities op de Molukken had. Bingo! Dat betekende een doosje gratis eten, standjes vol info, 100en Molukkers en 8 verschillende optredens in klederdracht. Ik vind het zo grappig dat iedereen me roept, naar me zwaait, en in gebrekkig Engels een gesprek probeert aan te knopen. De uitdrukking op de gezichten van de lokale bevolking hier als ze horen dat ik Ronia Hitipeuw heet, en mijn opa hier vandaan komt...onbetaalbaar! Je ziet ze denken...hoe kan zij er dan zo wit uit zien?!! Mijn nichtje in Jakarta was verbijsterd dat ik bruin wou worden tijdens mijn reis...ze zei dat iedereen in Indonesie juist wit wil worden, en daarom lange kleding en paraplu's draagt. Het gras is altijd...juist!
Ik heb zo veel te vertellen dat ik niet goed weet waar te beginnen. Het zijn allemaal flarden, die stuk voor stuk op mijn netvlies worden gebrand. Ik wil alles zien, alles proeven, horen en ruiken. Proeven is op dit moment trouwens een ding: al die airco's hebben me heel erg verkouden gemaakt, en ik proef he-le-maal niets meer. Toch jammer in een land waar een heerlijk bord eten nog geen euro kost (Manne, wish you were here) Het fijne ervan is, dat ik nu alles wat mijn familie me aanbiedt zonder moeite kan opeten, en ik dus altijd beleefd word gevonden haha. Wat horen betreft: ik ben helemaal verliefd op het geluid dat de moskeeen maken op gebedstijden. Een oorverdovend geweeklaag, meerstemmig door een microfoon, met op de achtergrond de doffe stemgolf van de anderen gelovigen. In Jakarta werd ik er snachts wakker van. Dan luisterde ik vol genot, draaide me erna om en weg was ik weer. Slapen is geen enkel probleem; ik slaap zo diep dat ik de vele muggen die me avond na avond leegzuigen niet eens opmerk. Ruiken is ook interessant: vooral in Jakarta heerste er een ware geurenoorlog. Plas en rotte eieren werden moeiteloos afgewisseld met heerlijk eten en westerse parfums. Zien dan nog...tsja...veel auto's (in Jakarta, in Ambon een golf van scooters), veel armoede, maar toch hele gelukkige en vriendelijke mensen. Hier op Ambon zijn de landschappen adembenemend, en ik kan ze goed zien doordat oom Piet en ik de hele dag op een scooter rondrijden. Hoge bergen, helderblauw water, kokosnoten, de gekste dieren, eng uitziende fruitsoorten, goedkoop maar lekker eten (nee, geen havermout Koen, en Rik, de soep is fantastisch), plassen in een gat in de grond zonder wc papier, en een Natural Bridge waar Aruba niet (meer) aan kan tippen (sorry Bart).
Morgenmiddag nemen oom Piet en ik de speedboot naar het eiland Saparua, wat ongeveer een uurtje zal duren. Met de scooter rijden we dan naar Iha Mahu, waar precies 80 jaar geleden mijn opa Anthony Hitipeuw werd geboren...
Uiteindelijk kom je altijd waar je zijn wil.
Cium, Ronia.
Bedankt voor alle reacties, echt te gek om te lezen :)