Bloedplas, mijn trouwfoto's en feng shui muziek

Jaja, ik ben weer in onze koude kikkerlandje! Zit nu bij mijn zusje thuis met een warme appelflap achter pijlsnel internet...wat een verademing hihi. Gisteren gedoucht met warm water, dat was ook een hele tijd geleden, en in de supermarkt geitenkaas, oude kaas en chilikaas gehaald. Een maand lang ontbijten met rijst, groenten en vis/vlees is heerlijk, maar ik verheug me nu al op mijn donkere granenbrood met kaas en mosterd.

Vorige week donderdag zijn oom Piet en ik van Bali naar Yoghakarta gevlogen. We kwamen midden in de nacht aan, maar overwonnen onze vermoeidheid en nadat we een knus hotelletje hadden gevonden (voor 6 euro per nacht incl ontbijt) trokken we de stad in. Een leuke Indonesische student gaf ons een rondleiding in het sultanspaleis Kraton. Hij wist te vertellen dat een van de vorige sultans 78 kinderen had verwekt bij 18 verschillende vrouwen...goed bezig dacht ik zo. De kunstacademie van Yogha is gespecialiseerd in het beschilderen van batik stoffen voor kleding en schilderijen. Ik heb uren rondgedwaald tussen de mooiste schilderijen, terwijl oom Piet geduldig op een krukje zat. Uiteindelijk kocht ik er een met een moeder met een kind erop voor 1,40 euro. Die werd opgevouwd en in een mini zakje gestopt; thuis even strijken en hopla, klaar. 's Avonds liepen we naar een klein theatertje waar een voorstelling met Wajang poppen werd gegeven. Ongelofelijk dat er een maand word gewerkt aan zo'n klein 'papieren' poppetje..wat een geduld! De voorstelling zelf was zelfs voor mij langdradig en een tikkie saai..oom Piet lag na 10 minuten al te slapen met zijn zonnebril op. We zijn stiekem een uur voor tijd naar huis gegaan en hebben dieper dan diep geslapen.

Vrijdag huurden we een scooter en crossten we naar de Borobodur, de grootste boeddhistische stupa ter wereld. Echt imposant! Als je er helemaal omheen liep was dat 6 kilometer. Op de terugweg zagen we eerst een file, toen een enorme plas helder rood bloed, gevolgd door een slap lichaam dat door 6 mannen in de achterklep van een auto werd gelegd. Slik...zit mijn helm nog strak genoeg?

Via een man in een Duits cafe aten we 's avonds in een Hollands cafeetje (ranzige!) kroketten en bitterballen. Met wat blanke locals hebben we uren gepraat over waarom het in Indonesie voor oudere blanke mannen zo makkelijk is om jonge Indonesische vrouwen te scoren. Ik heb vol verbazing zitten luisteren...je weet dat het zo is, maar als mannen dat in geuren en kleuren zitten te bespreken...hmm..

De Prembanan tempel, die we op zaterdag in de namiddag bezochten, was mooi, maar grotendeels ingestort door allerlei aardbevingen. Vlakbij was een self service restaurant met uitzicht op de verlichte tempel. Na een heerlijke maaltijd (as usual) rookte ik vol genot een kretek sigaret. Hmmm...heb 8 pakken mee naar huis genomen haha. Aansluitend gingen we naar het Ramayana ballet kijken met de tempel als decor. Het bleek een groots spektakel met 50 spelers, kleurrijke kostuums en vuureffecten. Een soort Joop van den Ende op z'n Indonesisch. Heb echt zitten genieten.

Zondag zaten we 8 uur in de trein om van Yoghakarta naar Jakarta te reizen. De prachtigste landschappen trokken aan me voorbij, terwijl ik genoot van een saoto soepje, gemaakt door de koks in de andere coupe. De vele kinderen die op en langs de rails speelden bezorgden me hartkloppingen. Helemaal toen twee jongens enorme stenen tegen de trein begonnen te gooien. Vandaar al die scheuren in de ramen...

Mijn laatste dagen bracht ik bij papa's andere broer, oom Harry, tante Ronia en hun kinderen door. Zij zijn Jehova's getuigen en ik heb daar veel met mijn oom over gesproken. Met Samantha, de oudste, heb ik lekker geshopt in allerlei malls. In mijn beste Maleis probeerde ik te vertellen dat ik door een dolfijn was gebeten. Hilariteit alom..ik zei namelijk dat ik een dolfijn had gebeten. Ook origineel dacht ik zo haha.

Tante Ronia verhuurt allerlei soorten bruidskleding en stelde voor een reportage met mij te doen. Tsja, ik blijf een meisje. Dus zat ik even later in de make up, werden mijn haren gedaan en werd ik in allerlei jurken gehesen, van Europese tot traditionele Molukse en Javaanse. Als een heus topmodel kreeg ik aanwijzingen over waar mijn been te leggen en hoe mijn hoofd te draaien. Mama herkende me niet op de foto's!

Na de aardbeving was ik blij dat ik de dag erna terug kon vliegen. In de lucht heb je tenminste geen last van aardbevingen. Nou, guess again. Turbulentie!! Ik ben in deze maand 10 keer opgestegen en geland (best stoer dacht ik zo) maar zoiets als dit had ik nog nooit meegemaakt. We werden heen en weer geschud, en vielen stukken naar beneden, waardoor ik het achtbaan gevoel in mn maag kreeg. Naast mij zat een Frans stelletje, en het meisje zat hardop te snikken. Vooral toen werd omgeroepen dat we geen eten kregen omdat het personeel ook moest blijven zitten vond ik het even spannend. Maar ja, het duurde zo lang, dat ik een Feng Shui muziekje opzette en ging slapen. Als ik ga, ga ik toch, en Erwin weet waar mijn testament ligt :)

Eind goed, al goed.

Ik ben thuis, in goede gezondheid, en ben een hele ervaring rijker, die ik met liefde met jullie heb gedeeld. Bedankt nog voor de kadootjes en de leuke reacties op mijn schrijven. Er staan al wat foto's op Hyves, en ik zal er hier ook nog wat bij doen. Wie weet kun je me nog strikken voor een live verslag, als je het lief vraagt haha.

Love, peace and be wild!

Ronia.