Avonturen vol zegen...en regen!

De laatste week van mijn rondreis door Thailand bestaat uit een weekje strand. 'Om alle indrukken te verwerken en bij te komen', aldus Stip Reizen op hun website. Na het vroege opstaan, de duizenden kilometers in de bus en het bezichtigen van louter hoogtepunten klonk dat zo gek nog niet. Rust. Meer dan 1 nacht in een hotel verblijven. Doen waar je zelf zin in hebt.

Mijn ANWB reisgids omschreef Cha-am als een ingslapen stadje dat alleen in het weekend tot leven komt. 5 regels staan er over de badplaats in, meer niet. Er kwam zelfs geen foto aan te pas. Aldus vreesde ik van tevoren al grote vrezen...

Donderdag en vrijdag was het hele strand leeg. De enige mensen die ik tegenkwam waren mensen uit mijn reisgroep. Winkeliers lagen languit voor hun winkels, smeekten me loom om vooral dichterbij te komen en leken de fut niet te hebben om aan te dringen zodra ik toch door leek te lopen; iets waar de Thai normaal toch erg actief in zijn! ;) Het maakte niet uit dat ik nog steeds de verkeerde kant op kijk als ik wil oversteken, omdat er geen hond op straat was. (Figuurlijk. De letterlijke honden blaften niet eens. Dat was dan wel weer fijn.) Ik dronk hier wat, wandelde daar wat, en vond gelukkig dit fijne internetcafeetje waar ik elke dag wat uurtjes doorbreng, mede om de schijnbaar uiterst vruchtbare eigenaar een dienst te bewijzen met mijn internetgeld. Als ik hier een boek had gevonden met de titel: 'Hoe overleef ik Cha-am?' had ik het gretig gekocht, ongeacht het aantal baht's dat ik ervoor had moeten neertellen.

Toen ik zaterdagochtend in dit cafe zat begon alles ineens te trillen en klonk er van buiten een snoeiharde bas. 8 monsterlijke touringcars vol jonge Thai trokken in een bonte stoet voorbij. Er zaten ontelbare lampjes en spiegels op de moderne dubbeldekkers, die waren beschilderd met blote vrouwen en tijgers in bonte kleuren. Binnenin werd er wild gedanst. De stranden stroomden vol en winkeliers leefden op. Toen de bussen rond middernacht weer vertrokken werd er nog steeds gedanst! Oke, ik moet het toegeven: in de weekend komt Cha-am inderdaad tot leven, haha. Eergisteren was er geen levende ziel te bekennen, nu staat er een file om de stad uit te komen... Cha-am; het Renesse van Thailand ;)

Gelukkig was ik niet de enige die niet van plan was me tot ons vertrek stierlijk te vervelen, en zodoende regelen we nu onze eigen dagtours met wat locals. Vandaag hebben we het zomerpaleis van de koning bezichtigd, en een wandeling gemaakt door een mangrovebos vol felgekleurde krabbetjes. Toen nog een flinke boottocht gemaakt langs kleurrijke havens en groene bergen, vergezeld door vliegende vissen en slijkspringers. Die laatste moet je trouwens eens opzoeken, echt te gekke beesten! Morgen bezoeken we een apeneiland en gaan we wandelen in een Nationaal Park. Die laatste dagen kom ik dus wel door :D

Het regenseizoen begint officieel in juni, maar sijpelt nu al langzaam binnen. Een week geleden werden we in een karretje achter een tractor gezet en een hele poos door de velden voortgetrokken. Toen ineens, als een oase, stond daar een idyllisch houten huis met lange, gedekte tafels ervoor. Er brandden fakkels en kaarsen, de sfeer was...onbeschrijfelijk. Al na het voorgerecht barstte er een indrukwekkende storm los en moesten we verder eten onder de overkapping. Het was ondertussen pikkedonker, maar als er weer een lichtflits verscheen werd ik er even aan herinnerd dat woeste natuur ons omringde. Het personeel liep van de keuken naar de tafels onder grote parasols die zwiepten van de wind en dropen van de regen. Ik heb genoten! Met als kersje op de taart, na de storm, het oplaten van drie enorme wensballonnen. Met echt vuur. Daar doen ze hier niet moeilijk over :)

De olifantentrektocht was voor mij denk ik het hoogtepunt van mijn vakantie. Een uur lang zat ik op de rug van het enorme dier, met aan haar zijde een baby olifant die vrolijk ronddartelde. Dwars door de rivier, heuvels op; zo lang ik wat bananen in hun natte slurven legde vonden zij het prima. Na de tocht ging ik met een simpel vlot van bamboestengels de rivier af. Het was zo rond 4 uur, en ondertussen weet ik wat dat betekent: regen! Gelukkig had ik een poncho bij, die opengescheurd groot genoeg was om met zijn 5en onder te schuilen. Veel meeslepen veranderd soms gelukkig in veel bij hebben.

Ik vind het wel mooi, dat het regenseizoen hier begint. Het voelt als een teken dat het bijna tijd is om te gaan. Terug naar Nederland, waar alweer een nieuw avontuur voor de deur staat. Waar mijn lieve Michiel en ik nog heel wat moeten regelen voor onze grote dag...

Sawadee Ka!

Ronia.