Prinses versus avonturier

'Thailand Compleet' stond er op de website van Stip Reizen, en dat leek me wel wat. Een rondreis kris kras door Thailand met een groep onbekende mensen. Geen geklooi met kaarten en uren voorbereidend lezen in je Lonely Planet, maar gewoon die bus met airco in en maar zien wat er vandaag weer op het programma staat. 2 weken een vol programma, en dan nog een weekje aan het strand. Lekker veilig en overzichtelijk...

Eigenlijk ziet elke dag er globaal hetzelfde uit: om half 6 (!) belt het hotel me wakker en hijs ik me suf op uit mijn grote, half lege 2-persoons bed. Douchen, koffer inpakken en naar beneden om te onbijten. In de spiegel van de lift bekijk ik mijn wallen en zucht. Ik eet een beetje bamisoep, nasi, vlees en groenten (of friet, zoals vanochtend) en wat vers fruit na. Kortom, een hele berg stevig voedsel om mezelf moed in/wakker te eten. Elke ochtend zit ik me in de ontbijtzaal af te vragen of ik de reis ook geboekt had als ik had geweten dat Stip Reizen slapen tijdverspilling lijkt te vinden. Maar zodra onze bus na wat kilometers hobbelen een stop maakt (voor een bezoek aan een prachtige tempel, een fietstocht langs allerlei afgelegen dorpjes, een kleurige bloemen-, smakelijke fruit- of stinkende vismarkt, een olifantenreservaat, een tochtje op een bamboevlot in een bergmeer of iets anders van deze strekking) klaart mijn humeur meteen op. Ja, natuurlijk wil ik dit!! Slapen doe ik wel in de koele bus, tussen alle prachtigheden door. Rond 5 uur arriveren we in een nieuw hotel, waar ons een mierzoete welkomsdrank word aangeboden. Ik eet nog wat, neem de 2e douche van de dag en val voor 10 uur als een blok in slaap.

Mijn groep bestaat uit 27 mensen, waarvan 12 stelletjes, 2 'losse' mannen en ikzelf. Alle accenten zijn goed vertegenwoordigd en bijna iedereen had mijn vader, moeder of zelfs opa of oma kunnen zijn. Het fijne van alleen zijn is dat je overal een beetje tussendoor kan fladderen. Mensen vinden het knap dat ik alleen op reis ben en nodigen me voor van alles uit; ik hoef hier geen seconde alleen te zijn! En als ik er even geen zin in heb, pak ik 1 van de 8 boeken uit mijn koffer en ga ik languit op mijn hagelwitte hotelbed liggen. Ik heb ontdekt dat de mierzoete muziekjes van de Thaise versie van Baby TV het prima doen als achtergrond deuntjes.

Chinatown in Bangkok heeft me echt verbaasd. Een wirwar van straatjes vol met...tsja, met wat eigenlijk?! Schoenen, vissen, electronica, vogelnestjes, bloemen, hoeden, gedroogde ingewanden; je valt van het ene geurtje in het andere. En ze waren niet allemaal even prettig! We hebben een show bezocht met 150 acteurs, die echt geweldig in elkaar zat. Mooie muziek, strak geensceneerd, verrassende decors, bijzondere vondsten, helemaal af en goed. En dat uit de mond van een musical-hater ;) De wereldberoemde brug over de rivier Kwai en de dodenspoorlijn waren haast het andere uiterste van al die pracht en praal. Tienduizenden jonge mannen zijn gestorven bij de aanleg ervan, en ik voelde me haast schuldig dat ik in de trein zat die er overheen reed toen ik de enorme rotsen zag die zij destijds met crappy materiaal in de palle zon hebben moeten uithouwen van de Japanners.

In een blog van mij mag het kopje 'eten' uiteraard niet ontbreken. Eigenlijk kan ik er kort over zijn: het is lekker, gezond en goedkoop. That is, als je niet met de groep mee eet. De reisleiding organiseert elke dag een lunch voor 7 en een diner voor 12 euro. Met een vast groepje 'afvalligen' gaan we telkens op zoek naar tentjes waar veel locals zitten, zodat we minstens even lekker kunnen eten, maar dan voor maximaal 1 euro. Zoekt en gij zult vinden :)

Eerlijk gezegd hebben we al zo veel gedaan dat er geen beginnen aan is om dat hier allemaal te beschrijven. De foto's die ik op Facebook heb gezet geven al een mooie impressie denk ik. Sorry voor mijn rode hoofd en de zweterige indruk die ik op een aantal foto's wek. De maand mei heeft de term 'heet seizoen' echt verdiend...40 graden...auch...

More 2 come!

Liefs uit Phitsanulok, Ronia.