Ronia denkt: hoe kan ik dit in één titel vatten?!

Vrijdagochtend, kwart voor 11: snel een ontbijtje naar binnen gewerkt, want om half 12 was de meet&greet met het personeel van het New Victory Theater, waar 'Wuterhering Heights' vier keer gespeeld zou gaan worden. Speciaal voor deze gelegenheid, en de premiere natuurlijk, had ik laarzen meegenomen...jammer dat ik daardoor niet zo snel naar het theater kon lopen als ik wou. Enigszins gehaast stapten Floor en ik het theater binnen, waar twee vrouwen in een grote ruimte een enorm buffet aan het voorbereiden waren. Fruit, koekjes, hapjes, chips en dipsauzen, en ik zat bomvol van mijn saaie doch voedzame ontbijtje. Typisch geval van jammer! Er was verder nog niemand te bekennen, dus konden we rustig alle info over Artemis en de voorstelling bekijken, oa in de wieken van een kartonnen molen haha. Later zou blijken dat ze meer Nederlandse verrassingen in petto hadden...

In de middag bezochten we Rockefeller Center, Saint Patrick's Kathedral en de H&M (xxl, haha!) waarna ik zo'n last had van die r*tlaarzen dat ik mijn sneakers ben gaan aantrekken. Vervolgens ben ik alleen op zoek gegaan naar een stukje Berlijnse muur dat ergens in onze buurt zou moeten staan. Ik ontmoette een Australische dokter die geen idee had waar het was maar ook nieuwsgierig raakte naar dat stukje Duitse geschiedenis in hartje New York. Tussen twee wolkenkrabbers in vonden we 'm uiteindelijk, fotomoment. Het was ondertussen zo gezellig geworden dat hij me mee uit eten vroeg, maar dat ging me toch wat te ver haha. Trump Tower was het volgende op de lijst, een enorm gebouw vol marmer inclusief een 5 verdiepingen hoge waterval. Ik wou van bovenaf een foto maken en stuitte op een brede donkere bewaker, waarvan ik vermoedde dat ie me direct weg zou sturen...integendeel! Wederom een heerlijk gesprek, dit keer over beveiliging in New York en de politie in Nederland. Hij verbaasde zich over mijn verhalen van tijgerende jongeren die voor de gein politiebanden lek staken in mijn oude wijk, de Kruiskamp in Den Bosch. De politie geniet hier veel aanzien, dat is volgens mij in Nederland wel anders. Een hard geluid, de man rent naar de balustrade, grijpt naar zijn portofoon: een verschuivende stoel op de eerste verdieping. Vals alarm. Na wat tips over goede comedy clubs en karaoke bars namen we afscheid. Ik hoefde de straat maar over te steken naar Abercrombie en Fitch, een bizarre kledingwinkel! Het is er vrij donker met wat spotjes op de kleding, harde muziek en modellen als mederwerkers. Ik botste tegen een perfect ontbloot bovenlijf aan, maar daar liepen er daar schijnbaar wel meer van rond. Weird...

De premiere, spannend! Er waren veel bezoekers, van (veel te) jonge kinderen tot kromme dames en mannen met looprekjes. De acteurs deden het (zelfs in het Engels!) geweldig, en het applaus was voor New Yorkse begrippen schijnbaar lang, met hier en daar een staande ovatie. Vandaag stond er zelfs een zeer lovende recensie in The New Yorks Times, met als enige minpunt dat we maar 4 keer speelden. De afsluitende zin van het artikel (te zien op mijn Facebook): 'It deserves to be seen by more people. Come back, Theater Artemis.' Nice! De hapjes na afloop waren heerlijk, op een na: de klonterige, droge -doch leuk geprobeerde- bitterballen met zachte korst, haha! De stroopwafels daarentegen waren wél erg lekker :)

Zaterdag was perfect Central Park weer: lekker druk en de zon was alom aanwezig. Een steengoed gospelkoor in een gemozaiekt tunneltje, een groepje yoga-vrouwen, joggers en wielrenners, her en der een verliefd stelletje, helemaal fijn. Remke en ik slenterden daarna downtown op weg naar een metro aan een draadje, hoog boven het water. Das weer eens wat anders, zo'n Zwitserse lift langs de Queensborobridge. Om half 5 werd ik bij een groot studiocomplex verwacht om een workshop stagefighting voor kinderen mét hun ouders bij te wonen. 45 mensen, groot en klein, samen aan de slag om te leren wurgen, haren uittrekken en (niet) rake klappen uit te delen...echt een goed idee! Toen ik om me heen stond te kijken, op zoek naar een partner, tikte de 11 jarige Mexicaanse Katherin me op de rug om samen te werken, zo lief! Ik heb erg gelachen bij de presentaties op het eind, waar kinderen kun ouders vakkundig in elkaar mepten haha.

Zondagochtend bezochten we het Museum of Natural History, je weet wel, van de film 'Night at the Museum' met Robin Williams. Ik heb nooit zoveel met dinosaurussen gehad, maar ineens werd ik helemaal druk en opgewekt bij het zien van al die enorme skeletten! Mijn fantasie draaide op volle toeren. Het museum was veel te groot om in een keer te zien, vol edelstenen, opgezette dieren, alles over verschillende culturen en nog veel meer. Wel echt een aanrader! Hierna hebben we de metro uptown genomen, naar de allerlaatse halte in de Bronx, Woodlawn. Direct naast het station ligt Woodlawn cemetary, een geweldig groot kerkhof. De graven zijn complete monumenten, kunstwerken haast, en mensen mogen er gewoon met de auto op, zo groot is het! We keken onze ogen uit, en vonden uiteindelijk het graf van Miles Davis en Duke Ellington, twee grote jazzmuzikanten. Gelukkig werden we op tijd gewaarschuwd dat de hekken bijna dicht gingen, haha! Later, op de 20e verdieping van een chique gebouw, trof ik Mart en Dewi, die daar een half jaar wonen. Ik had ze eerder al gezien in een Indonesisch restaurantje en bij de voorstelling, echt gezellig. Na een lekker zelf gekookt maal ben ik glunderend door de lege straten naar 'huis' gegaan en als een blok in slaap gevallen.

Vandaag heb ik geprobeerd mijn kapotte fotokaartje te laten repareren -met succes, joehoe- en lekker gewinkeld. Morgen de schoolvoorstelling voor een grote groep jongeren...nu al zin in!