Tussen kunst en curry in de grote appel

Oke, om heel eerlijk te zijn: New York stond nou niet bepaald bovenaan mijn verlanglijstje van te bezoeken steden. Maar toen ik hoorde dat de voorstelling 'Woeste Hoogten, Rusteloze Zielen' van Theater Artemis, waar ik sinds 3 jaar werk, was uitgenodigd om op Broadway te spelen, werd mijn reisvlammetje toch wel aangewakkerd. En nu zit ik er ineens middenin, op 46th street om precies te zijn. De gele taxi's, de enorme wolkenkrabbers, de loeiende sirenes en felgekleurde reclames: ze zijn inderdaad precies zoals in de films. Het gekke is alleen dat het me niet tegenstaat, zoals ik vooraf verwachtte. Integendeel; ik vind het bijzonder en magisch. En dan niet magisch zoals in Indonesie een dichtbegroeide vulkaan beklimmen, maar cultureel magisch. Ik vind de New Yorkers niet meer schreeuwerig en overdreven maar vriendelijk, enthousiast en behulpzaam. De bezienswaardigheden en de musea hier getuigen niet van grootheidswaan maar van grootsheid. Gek hoe je beeld van een stad in een paar dagen zo kan veranderen. Ik ben heel blij dat ik nog een week te gaan heb!

De vlucht van ruim 8 uur op zondag was zo voorbij, doordat ik 3 films heb gekeken. When Harry met Sally en The Smurffs speelden zich beide in NY af, dus dat was een mooie voorbereiding. Op het vliegveld stond een touringcar klaar terwijl we maar met z'n 13en waren...prima! De chauffeur was de ADHD versie van The Fresh Prince of Bell Air. Al na enkele seconden klikten Roos en ik onze gordels goed vast, want de enthousiaste man gebruikte zijn handen vooral om dingen aan te wijzen ipv om te sturen haha. Ik genoot, toen al, en de miljoenen lichtjes in de verte kietelden mijn vermoeide brein.

Na een lange nacht in ons appartementje stevenden Erica en ik op de Chinese wijk af, want het was Chinees Nieuwjaar. Een wonderlijk tafereel...draken die op opzwepende muziek winkeltjes zegenden, bakken confetti en overal feestende Chinezen. Op een gegeven moment begon iemand pakken geld in de lucht te gooien, waar iedereen gelijktijdig op af dook. Bizar! We zagen een winkel met 100en soorten eetstokjes, en een park waar de Chinezen spelletjes speelden. Waren we écht in NY?! Jazeker, want toen we verder downtown liepen kwamen we bij Ground Zero aan. Na een stevige veiligheidscontrole kwamen we aan op de plek waar voorheen het World Trade Center stond. Ongelofelijk dat de verschrikkelijke beelden die wij in Nederland op tv zagen daar werkelijk plaats hebben gevonden. Kippenvel.

Dinsdagochtend begonnen we op grote hoogte, 381 meter om precies te zijn: The Empire State Building! Oke, het uitzicht was overweldigend, maar dat had ik ook verwacht. De lift heeft veel indruk op me gemaakt...86 verdiepingen omhoog in 45 seconden...iets voor jou, mama? Het was heerlijk weer en gewapend met onze zonnebrillen slenterden we richting de Brooklyn Bridge en het Statue of Liberty. Op de brug raakte ik aan de praat met Corey, een hippe neger die radio maakt. Hij heeft uren met ons meegelopen, super gezellig! Een betere gids konden we ons niet wensen :) Met etenstijd ben ik mijn meerdere tegengekomen in de vorm van een 'mild spicey' soepje in een Mexicaans restaurant. Ik probeerde stug door te eten, maar heb uiteindelijk op moeten geven. Ai ai ai!

Gisteren hadden Erica en ik onze zinnen gezet op het Meatpackers District. Onderweg kwamen we het Leger des Heils tegen en heb ik een (minder warme) jas gekocht voor 4 dollar. Jippie! Highline Park was bijzonder; een park boven straatniveau, dus tussen en over daken van gebouwen door. Het restaurantje waar we onze zinnen op hadden gezet was toch echt opgeheven, en zo eindigden we in het super hippe Chelsea Market. Vroeger een vleesmarkt, nu vele toffe eettentjes onder een kap. Na ons nog wat te hebben vergaapt aan het reclamegeweld op Times Square verwelkomden we Remke, die veilig was aangekomen vanuit NL.

Vandaag zijn we naar het Museum of Modern Art, het MOMA, geweest. Dat heeft mijn kijk op kunst echt voorgoed veranderd. Natuurlijk: Picasso, van Gogh, Dali...prachtige werken, echt vakmanschap. Maar om nou te zeggen dat het me raakt, ontroert, in beweging brengt...nee. En dat is toch wat kunst voor mij persoonlijk bijzonder maakt. Het gevoel dat een werk je omhelst of juist een klap in je gezicht geeft. Of iets milders ertussenin, zoals een Indiase curry :) Voor mij was het beste werk in dit befaamde museum dan ook een installatie waarin een Indiase man in een onaffe setting curry uitdeelde. Verse ingredienten, een paar simpele tafels en stoelen, de geur van lekker eten en een man die daar trots over vertelt...en dat dan als kunstwerk tussen de grote namen en pretentieuze schilderijen. (Of nou ja, tussen? Volgens de museumgids moest je vooral boven beginnen, bij de 'meesterwerken' op verdieping 5 en dan naar beneden afdalen. Deze installatie stond op de onderste verdieping...) Ik ben zelden zo verrast en ontroerd geraakt in een museum. Ik heb Picasso nooit geroken, van Gogh nooit gesproken en de werken van Dali nooit smaakvol opgegeten. Ik zeg: Lang leve de moderne kunst, lang leve Rirkrit Tiravanija! En Theater Artemis :)