De kleine dingen en mooie mensen

Natuurlijk zou ik logischerwijs door moeten gaan waar de vorige blog stopte: met de terugreis van de Banda eilanden naar Ambon, 7 uur op een enorme boot in een mini kajuit, precies een week geleden. Maar ik dacht, laat ik het eens over een andere boeg gooien. Ik weet namelijk dat sommigen van jullie dyslectisch zijn en mijn blogs lang vinden. Of gewoon lui zijn, of druk met vakantie vieren. Of, nog erger, een mix van deze drie factoren. En omdat er een gezegde is dat luidt: 'het zijn de kleine dingen die het doen' ga ik eens inzoomen op de verrassingen, de alledaagse dingen en de onverwachte wendingen van onze reis in Indonesie so far...Ja, het eten is heerlijk, de landschappen fabelachtig en de prijzen on-Europees laag, maar het is ook zo dat in Indonesie...

...je bij vliegtuigmaatschappijen Lion Air en Batavia Air het verschil tussen de Indonesische en de Engelse uitleg niet kan horen
...een mysterieus glimlachende muziekleraar in Ubud bamboefluit kan spelen met een enkel neusgat
...op Saparua een jongen een knalroze bal door midden heeft geknipt en als hoedje tegen de zon op zijn hoofd heeft gezet
...de spinnen op Ambon zo groot als je hand zijn, en graag naast je backback vertoeven
...je op Bali gewoon lekker mag duiken zonder duikbrevet
...vloeistoffen en scharen gewoon in je handbagage mee kunnen
...alle 5 de Indonesische barmannen van de Boom Boom Bar in Ubud precies hetzelfde geblondeerd haar hebben
...je je op Ambon, Banda en vooral Saparua een ware celebrity voelt omdat werkelijk iedereen, jong en oud, 'hello mister!' naar je roept. Ze willen met je op de foto, werpen je handkusjes toe, lachen hun tanden bloot, stoten elkaar aan, barsten in giechelen uit en willen je eventjes aanraken. Het zijn vooral dan ook de mensen hier die mij in mijn hart raken.

Oma Ida, 89 jaar, die in haar eentje in een huis in Saparua woont. Ze is klein, krom en het vel hangt rond haar botten maar ze loopt de stijle weg voor haar huis nog zonder moeite op en af. Oma Ida is bijna doof maar haar ogen doen het nog perfect en ze heeft een geheugen als een olifant. Langzaam en vastberaden vertelt ze in vloeiend Nederlands over vroeger, en ik hang uren aan haar lippen. In haar huis heeft ze zelf een twee persoons matras naar de woonkamer gesleept, omdat ze ons dolgraag in haar huis wil ontvangen die nacht. Het voelde haast gemeen toen we moesten bekennen, dat we al een hotelletje hadden geboekt. Hadden we niet beter toch...?

Tijdens een natuurwandeling komen we een Balinese man tegen die enthousiast begint te vertellen over zijn bezoek aan Holland, en dat zijn zoon daar op mocht treden. Een foto van een kind in de haven van Rotterdam prijkt achter het doorzichtige vakje van zijn portomonnee. Hij vertelt liefdevol over 'zijn' Ubud en geeft ons vermakelijke tips mee. Om de zoveel zinnen zegt hij verontschuldigend 'sorry for your time' en checkt of we hem nog niet vervelend vinden. Uiteindelijk geeft hij ons zijn kaartje, waarop maar liefst drie beroepen prijken. Het zijn de meest beoefende beroepen van het eiland: 'artist, guide, driver' Hij zwaait, met aan zijn pink een spitse nagel van 5 centimeter.

Michiel en ik kunnen het wandelpad uit de Lonely Planet gids maar moeilijk vinden. Eigenwijs als we zijn doorkruisen we stiekem binnentuinen van hotels, junglepaadjes en rijstvelden op zoek naar de juiste weg. Tijdens de tocht stuiten we op een klein huisje in the middle of nowhere. Michiel roept een paar keer en krijgt antwoord van een oude vrouw die zich staat te wassen. Dat haar borsten ontbloot zijn deert haar niet, ze wenkt ons zelfs en glimlacht vriendelijk. Binnen no time hebben we onze handen vol met zakjes met eten en een sinaasappel. Nee, ze wil er geen geld voor, en als Michiel zijn tas induikt om haar op zijn minst een koekje terug te geven pakt ze liefdevol zijn hand en schudt nogmaals van nee. We krijgen er uiteindelijk zelfs een plastic draagtasje bij, en ze vergezeld ons naar het juist pad met een mand op haar hoofd.

Zo zijn er nog meer bijzondere ontmoetingen geweest, en er zullen er vast nog veel komen. Ik heb nu al weer zin in morgen...

Lieve groetjes uit het warme Ubud, kunstenaarsstad op Bali!

Ronia.