Jakarta, Ambon en de Banda eilanden

Op donderdag 30 juni vertrokken Michiel en ik met 2 bijna volle backpacks (er moest wat ruimte overblijven voor souvenirs natuurlijk) richting Schiphol. Onze vliegtickets waren goedkoop, en dat brengt vaak addertjes onder het gras met zich mee. Het eten was verrassend lekker en we hadden allemaal een eigen videoscherm met touchscreen, waardoor ik 5 nieuwe films heb kunnen kijken; prima dus. Ons addertje was de tussenstop: 11 uur op vliegveld Dubai… Maar liefst 27 uur na vertrek kwamen we gesloopt en midden in de Indonesische nacht aan in het broeierige Jakarta.

In Jakarta logeerden we bij mijn vaders broer, oom Harry. Het was fijn zijn vrouw Ronia (jaja, in Indonesië is Ronia Hitipeuw helemaal geen originele naam haha) en hun 4 kinderen weer te zien. Omdat de mensen in hun wijk streng islamitisch zijn, en Michiel en ik nog niet getrouwd, kregen we twee aparte kamers. Maar oom Harry vertrouwde ons toe dat we ’s nachts misschien wel stiekem konden overlopen…zo gezegd zo gedaan! In oom Harry’s wijk staan de huizen heel dicht op en tegen elkaar en klinkt elke dag een aantal keer de oproep tot gebed uit flinke speakers. Bedompte geuren en gekruide etensluchtjes wisselen elkaar in rap tempo af en je struikelt haast over de katten, honden, kinderen en de sneaky drempeltjes die ze ‘slapende politie’ noemen. Een smerige rivier vol troep en inktzwarte vissen kronkelt achter oom Harry’s huis langs. Af en toe duikt er een krokodilachtig beest op, een kleine salamander, of een prachtige vlinder als je geluk hebt.

Tante Ronia is wedding planner van beroep. De bruidsjurken fotosessie die we twee jaar geleden hebben gehouden bleek naast leuk ook nuttig te zijn geweest: mijn foto’s prijken op haar naamkaartjes en staan in haar salon. Tante Ronia nam Michiel en mij mee naar een bruiloft die zij georganiseerd had, en dus moesten wij er piekfijn uit zien. Ik koos de mooiste uit een serie jurken, Michiel kreeg traditioneel Ambonese kleding aan. We hebben onze Hollandse ogen uitgekeken, maar werden vooral aangekeken: als blanke in Indonesië trek je ongewild non stop de aandacht. Wat hebben we heerlijk gegeten op de bruiloft van twee wildvreemden, en gelachen om het Hollandse eetkraampje waarachter Javanen in Nederlandse klederdracht kroketten, poffertjes en wafels (zijn die niet Belgisch?!) uitdeelden.

Een andere mooie ervaring was zwemmen in de stromende regen in een luxe zwembad op de 5e etage van een van oom Harry’s appartementen. Dat uitzicht…en dat op het 6 jarige jubileum van Michiel en mij…hoera! :)

Maandagnacht vertrokken we richting papa’s andere broer, oom Pietje, en zijn vrouw Lala, die op het eiland Ambon op de Molukken wonen. Na 3 uur opeen gepropt te hebben gezeten in een vliegtuig van Batavia Air ga je de beenruimte van Ryan Air veel meer waarderen, haha! Oom Piet woont prachtig, op een berg met uitzicht over een baai. Michiel heeft hem geholpen een kasbi plant uit de grond te trekken, waarvan Lala vervolgens de wortels heeft klaar gemaakt. De smaak was heerlijk en deed ons aan Belgische frieten denken. Michiel kreeg een stoomcursus scooter rijden, want niet alleen rijden ze hier links, ze rijden ook als gekken! Het lijkt echt alsof er geen verkeersregels zijn, en dat is even wennen. Op de scooter hebben we het eiland verkend en onderweg een regencape gekocht; helaas is het regenseizoen nog niet helemaal voorbij. Michiel was zo ‘aardig’ voor mij een gouden cape te kopen…alsof we nog niet genoeg bekijks hadden! *grom* Maar toen het eenmaal zover was en alle scooters massaal de berm in gingen om hun regenkleding aan te trekken was ik stiekem erg blij met mijn cape, goud of niet…wat een buien zeg, ongelofelijk hard!

Donderdag ochtend vertrokken wij richting de Banda eilanden, favoriet van de VOC in het koloniale tijdperk. De Lonely Planet gids was er erg lovend over en oom Piet en Lala zagen een mooie trip ook wel zitten. Terwijl wij nog half sliepen reed er om 5 uur een dikke auto voor met gekleurde knipperende koplampen en keiharde dreunmuziek uit de boxen. Later hoorden we dat dat was omdat de chauffeur, oom Rollie, (klaarblijkelijk ook een oom van mij, zoals dat hier wel vaker gaat) maar 2 uur had geslapen… Na een goede bamisoep op het vliegveld om de dag mee te beginnen konden we ‘maar’ een half uur later dan gepland het vliegtuig in. Dat was even schrikken…klein en gammel zijn de meest toepasselijke woorden. Ik denk dat mijn moeder er nog voor geen miljoen in was gaan zitten haha. Er waren nog 6 andere passagiers, en toen was het vol zeg maar. Je keek zo de cockpit in, en het dak lekte op Michiels schouder. Maar na een uurtje doemde er een enorme groene berg op en vervloog alle angst direct…Gunung Api, ook wel de Vuurberg genoemd door de vele Nederlandse kolonisten die hier vroeger woonden. 666 meter hoog, laatste uitbarsting in 1988, en van top tot teen bedekt met groen…wauw…

Ondertussen zitten we al weer 5 dagen in Hotel Delfika op het eiland Banda Neira; morgen nemen we een enorme boot die in ons in 7 uur terug naar Ambon zal brengen. Elke ochtend als we wakker worden glimlacht die enorme vulkaan ons recht in ons gezicht, omringd door de blauwe zee, en dat voor maar 14 euro per nacht. We hebben mooi kunnen snorkelen onderaan een gestolde, pikzwarte lavastroom en bij het onbewoonde eilandje Karaka. Toen we aankwamen was ik even bang dat Michiels snorkel lust niet zou worden bevredigd, maar zodra ik mijn brilletje onder water stak kon ik niet geloven wat ik zag…Het koraal had zo veel vormen, zo veel kleuren en er waren overal vissen. Denk aan Burgers Zoo, aan Sealife en al die plekken waar ze buitengewoon mooie vissen in kleine aquaria stoppen…ik was in een enorm aquarium gevallen, zo voelde het. En de bonus was, dat ik Nemo heb gevonden ;)

Natuurlijk is een blog niet genoeg om de ontelbare ervaringen en indrukken die je op een mooie vakantie opdoet te omschrijven. Daarom zal ik nog maar 1 ding noemen voor ik lekker ga slapen. Gisteren hebben we na liters zweet en (in mijn geval) wat geklaag, gesteun en gemopper in 2,5 uur de steile vulkaan Gunung Api tegenover ons hotel beklommen. We begonnen in het donker, om 5 uur ’s nachts, met twee zaklampen voor 5 mensen. We schuifelden bergopwaarts door de dicht begroeide jungle en zagen de zon opkomen toen we pas op een kwart waren (de gids zei dat we erg langzaam waren). Nadat zowel Lala als ik al ruim voor de helft een ‘ik doe het niet meer’ moment hadden is het ons gelukt…we made it to the top, 666 meter! Mijn broek is gescheurd door het vele vallen en ik heb een mooie mix van rode, zwarte en blauwe plekken en schrammen van top tot teen MAAR het was het waard. Wat een uitzicht, en wat geweldig om letterlijk in de wolken te lopen en de hete stoom uit de grond onder je voeten te voelen komen. Op de terugweg zagen we enorme spinnen, parelwitte slakken en zwart wit gestreepte dikke duizendpoten, bloemen, vlinders, noem maar op. Ik heb nu al zin om de foto’s op Facebook te zetten!

Lieve groetjes vanuit Banda Neira, tot een volgende blog,

Ronia (en vast ook van Michiel, maar die ligt al te slapen)