Zo veel meer dan dat...

Nadat ik mijn diploma op het gymnasium had gehaald met Grieks in mijn vakkenpakket, heb ik me heel vaak afgevraagd wat ik daar nou precies aan had. Oke, de mythologische verhalen vol goden en helden vond ik machtig mooi. Ik lees ze nog steeds graag, en regisseer ze op het Karel de Grote College. Ook tijdens mijn studie verdiepte ik me graag in de fictieve levens van deze 2500 jaar oude personages. Maar waarom de taal zelf leren, het oude Grieks, dat zelfs veel huidige bewoners van Griekenland niet beheersen? Ooit komt er een dag, hield ik mezelf voor, dat ik in Griekenland ben, en ineens begrijp waarom ik al die moeite heb gedaan. Nu ik eindelijk in Athene ben kan ik alleen maar zeggen: het was voor niks. Ik heb er he-le-maal niks aan...maar bij Zeus, wat geniet ik van deze stad! En hey, ik ben pas op de helft, dus wie weet..?

Dinsdagochtend op Schiphol voelde ik een gezonde spanning; Athene bezoeken, waar het theater is ontstaan en mijn favoriete toneelschrijver Euripides 2500 jaar geleden de meest geweldige tragedies schreef...het ging eindelijk echt gebeuren! Het vliegtuig was bijna leeg, en mijn medepassagiers waren waren nogal, euh, bijzonder. Oude dames met glitterbroeken en Nike schoenen, een man met een grote crocodile dundee hoed en een vrouw die haar nekportomonnee als mitella gebruikte. We liepen een half uur vertraging op omdat een meter van het gangpadlicht het niet deed. Zodra we opstegen viel ik in een diepe diepe slaap en ik werd wakker toen we gingen landen. Heerlijk!

Omdat er gestaakt werd kwam Dimitra mij op het vliegveld ophalen. Na Aureliusz uit Polen, Vladislav uit Bulgarije en Marie uit Denemarken is zij de vierde die ik zou opzoeken na aanleiding van mijn theateravontuur in Egypte 3 jaar geleden. Een onuitputtelijke bron van gastvrije, fijne mensen met een hart voor theater.

We logeren bij Dimitra's ouders, die er alles aan doen om mij zo dik mogelijk weer naar huis te sturen. Bergen warm eten, drie keer per dag, en zij scheppen voor mij op. Haar ouders spreken totaal geen engels, maar met handen, voeten en Dimitra als tolk hebben we toch een hoop lol. Gisteren vierde Dimitra haar naamdag, een soort verjaardag maar dan anders, en kwamen er drie vriendinnen op bezoek. Na een lekkere maaltijd kwam er een heftig gesprek op gang waar ik uiteraard niets van begreep. Met grote armgebaren, luide stem en open gesperde ogen leek de sfeer tot het nul punt te dalen. Mediterraans temperament, zo werd later uitgelegd, en heel normaal hier. Onderwerp van discussie was -uiteraard- de crisis.

Van die crisis merk ik niet veel. Het openbaar vervoer rijdt weer, er stond niemand meer voor het Parlementsgebouw en de terrasjes zitten vol. Het weer is goed, de mensen lachen, en de prijzen...tsja...thee 4,50 euro, een sapje 6 euro?! En dat in een land waar mensen de helft van ons salaris krijgen, dat is vragen om problemen. Zelf nam ik een milkshake Oreo, 8 euro maar liefst, maar als ik dan toch veel moet uitgeven dan liever aan iets lekkers.

We slenteren al 2,5 dag rond door deze bijzondere stad, toegelachen door het zonnetje. Langs de zee, door de drukke winkelstraten, en natuurlijk langs als die beroemde eeuwenoude gebouwen. Toen ik het theater van Dionysos betrad voelde dat haast als een heilig moment. Hier had ik zo vaak over gehoord, gelezen en zelfs geschreven in mijn eigen scriptie! Na de nodige foto's beklommen we de heilige berg Acropolis en doemde het enorme Parthenon voor mijn ogen op. Natuurlijk, je kan het zien als een oud gebouw, een hoop afgebrokkelde stenen, maar het is zo veel meer dan dat voor mij. Net als al die andere plekken die we bezocht hebben. Hoogtepunt van vandaag was een opgegraven begraafplaats vol grafmonumenten, met er tussendoor de weg die rechtstreeks naar de Academie van de grote filosoof Plato liep. Met een reisgids in de hand en een hoop fantasie kom je hier het verst.

Morgen is een nationale feestdag met militaire parades, ben benieuwd! Nog even de negatieve dingen zodat jullie niet al te jaloers zijn: het water smaakt naar chloor, je wc papier gooi je open en bloot in een bakje ipv in de pot en de metro ruikt even bedompt als in alle andere steden. Maar verder geniet ik met volle teugen ;)

Kalispera!

Liefs, Ronia.