Bibberen voor the Great Hall

Een lichte bries, zo'n 24 graden, vriendelijk glimlachende Arabieren. Onderhandelen over prijzen en dat spel keihard spelen, waterpijp roken en bij alles wat je eet hopen dat je geen diarree krijgt. Straatkinderen, straathonden en straatkatten, burka's en mannen die je aanstaren. De stad van de beroemdste bibliotheek ter wereld, de stad waar de oude Pharos (1 van de 7 wereldwonderen) stond en waar je mummies en graftombes kunt bekijken...ik ben weer terug in Alexandrie, Egypte!

Vorig jaar om deze tijd was ik precies op dezelfde plek. 10 dagen lang volgde ik hier intensieve workshops samen met 11 andere theaterstudenten uit Europa en de mediterrane landen. Aan het eind van deze geweldige ervaring mocht ik een Nederlandse regisseur nomineren om het jaar erop op dit forum te spelen...morgenavond speel ik hier zelf, onder de door mij genoemde regisseur. Puur toeval? Of een aanmoedigingsprijs van het lot? :)

Ik ben hier dus niet op vakantie, maar op 'The international Forum for independant Theatre Groups', waar ik morgen in de voorstelling Heksenjacht van schrijver Arthur Miller ga spelen. We (regisseur Ari, 10 andere spelers en ik) logeren in het super de luxe Mercure hotel met uitzicht op de uitgestrekte blauwe zee. Met een flatscreen tv, een ontbijtbuffet van 20 vierkante meter (met voornamelijk warm eten en taartjes) en Rik als kamergenoot hoor je mij niet klagen over mijn vak. Maar volgens mij heb ik dat sowieso nog nooit gedaan...

Ik ben hier pas drie dagen, maar de culturele verschillen voel je al zodra je voet zet in dit land. Het warme welkom van de organisatoren van het forum, hun behulpzaamheid en oprechte interesse lijken niet te rijmen met de mannen die je op straat soms openlijk afkeuren (of je de kleren van het lijf sjanzen haha). Alles kost geld, en als je blank bent des te meer. We worden afgezet waar we bij staan. Gisteren bezochten we de piramides van Gizeh en de sfinx, waar we een kamelenritje wouden doen (als we er dan toch zijn haha). 20 egyptische pond was de deal, zo spraken we van tevoren af, op aanraden van behulpzame locals. We hobbelden een heel eind om zo'n indrukwekkende piramide heen en hielden halt aan de andere kant ervan, afgezonderd van alle andere toeristen. Hier moesten we kiezen tussen de kleine of de grote tour (lees: kiezen tussen 45 of 70 pond) bovenop de afgesproken 20; die waren ineens voor het maken van 1 foto. Nou, dan moet je wel even slikken, want volhardend, dat zijn ze. Sommigen van ons werden boos, anderen bang; weer anderen waren ineens heel stil en pleegden stiekem overleg int Nederlands. Rik en ik konden wel genieten van dit spel van onderhandelen, waarbij zowel wijzelf als de Egyptenaar niet van wijken wouden weten. Uiteindelijk kwam mister Egypt er bekaaid vanaf: hij kreeg van ons beide 25 pond, en wij een mooie rit en wat goede foto's van ons op een kameel in de snikhete zon met een piramide op de achtergrond. Oh ja: 25 pond is zon 3,5 euro...Waar hebben we het eigenlijk over?! Toch genieten ook zij er zichtbaar van als je meedoet aan 'hun' cultuur van onderhandelen en afdingen.

De theateretiquette is ook een interessant ding. Er gaan constant telefoons af, van zacht en sluimerend tot keihard. Mensen lopen even naar buiten om op te nemen(tijdens de voorstelling!) en komen later doodleuk weer terug (of nemen gewoon op in de zaal, nog erger). Er wordt onderling gepraat en geroepen naar het podium, en mensen lopen te pas en te onpas de zaal uit. Een applausje kan er nog net vanaf, dan is iedereen weer weg. Camera's? Jep, aan een stuk door, met grote lenzen en harde klikken, en lichtgevende telefoonschermen recht voor je neus. De schrik zat er bij mij wel even in toen bleek dat onze voorstelling (die morgen dus al is...OH-MY-GOD) in 'the Great Hall' staat geprogrammeerd. Hierin kunnen komen kijken *tromgeroffel* 1700 mensen!! Aaaaah!! Gelukkig gaan ze de zaal met doeken verkleinen tot 450 plaatsen. En nu maar hopen dat het publiek zich enigszins gedraagt...of wij intussen al zo zijn ingeburgerd, dat we het normaal vinden als de zaal gaandeweg langzaam leegstroomt. En zal dat dan bij mijn ruige zoen met een blonde god zijn, bij onze heksendans waarna we onszelf in extase de kleren van het lijf rukken of bij termen als onderdrukking, God, geloof en Arabieren...?

Tijd om te gaan. Ik denk al dagen aan een Mac Flurry, en de Mac Donalds zit bij ons hotel om de hoek. Ja, dit is erg en slecht, maar ik heb natuurlijk ook al falafel, kebab, foul en humus op, so don't worry. Ik hou teveel van reizen om ooit zo'n toerist te worden die op zijn bestemming alleen maar westerse dingen doet en eet.

*dwaalde af en bedacht zich, dat ze verslaafd is geraakt aan reizen*

Salam Alaikum!

Liefs, Ronia.