Onze huwelijksreis, de gekuiste versie ;)

Bij het woord huwelijksreis denk je al snel aan witte zandstranden, een felblauwe zee en een zonnetje dat de jong gehuwden toelacht; niet echt mijn idee van een ideale vakantie. Relaxen is sowieso niet mijn sterkste punt. Ik ben een doener, wil veel meemaken en zien, en daarom voelt rondhangen op een 'perfect' strand met een cocktail in de hand voor mij als tijdverspilling. Als ik blanco zou nadenken over een bestemming, zou ik eerder uitkomen op India, Zuid-Afrika of de binnenlanden van Turkije. Maarrr, als je dan ineens twee vliegtickets richting de VS gratis in de schoot geworpen krijgt, dan is de zon-zee-strand optie ineens een stuk aanlokkelijker. En zo kwam het dus dat wij onze huwelijksreis hebben gevierd in Miami, Nassau en Coco Cay op de Bahama's, en in Key West, het zuidelijkste puntje van de VS :)

De voorbereidingen waren een hele klus; wat te doen, waar te slapen? De top 10 van bezienswaardigheden in Miami maakte mij niet heel enthousiast, en de prijzen van de hotels al evenmin. Maar ja, de vliegreis was geboekt, dus op naar het reisbureau voor wat folders. Naast alle hotels stonden daar een aantal cruises bij. Dat bleek een hele goedkope manier van slapen, eten, drinken en rondreizen in een...boeken dus! De dagen voor de cruise zouden we in party area Miami Beach slapen, en na afloop in Downtown Miami.

Miami Beach was eigenlijk precies zoals je het kent uit de films: wit strand, blauwe zee en veel aandachtsgeile mensen. Michiel en ik nestelden ons bij het News Cafe op het beroemde Ocean Drive (je weet wel, met die pastelkleurige Art Deco gebouwen) en keken urenlang naar de bonte stoet van mensen die aan ons voorbij trok. De ene dure auto na de andere, honden met brillen op, enorme borsten, afgetrainde lijven, de dorpsgek die zingend de hele tijd rondjes fietst...een waar feest voor de mensen-kijkers onder ons.

Per toeval belandden we bij een broedplaats voor kunstenaars bij de Lincoln Road Mall. Verschillende makers konden daar een eigen werkruimte krijgen, die openbaar was voor publiek. Het voelde een beetje alsof je in 20 kleine musea terecht kwam. Alle ruimtes waren verschillend van maat en vorm, en af en toe zat de kunstenaar zelf er te werken. Er hingen prachtige kunstwerken en het hele gebouw ademde iets bijzonders uit. Zelfs de vloer was adembenemend; helemaal gemozaiekt in gave patronen en kleuren, tot op de muur. Alsof de vloer er van bovenaf was ingegoten en deels langs de muur droop.

Iets dat hoog bovenaan mijn to do lijstje prijkte was een bezoek aan Natural Park the Everglades. We boekten dus een toer voor de helft van wat we er in de hoofdstraat voor zouden moeten betalen, en werden door een busje opgehaald. Die rit was niet zo'n succes, omdat er via de airco uitlaatgassen naar binnen leken te worden geblazen. Mensen begonnen te hoesten, Michiel kreeg hoofdpijn, en tegen de tijd dat we er waren was het eigenlijk ook al niet meer te doen. Het ritje op de airboat was daardoor een extra verademing. Met onze haren wapperend in de wind scheurden we over The River of Grass, met af en toe een mooie vogel en zelfs krokodillen vlak langs de boot. 'Verboden uw partner een duwtje te geven', grapte onze gids nog met zijn platte Amerikaanse accent.

Het Holocaust Memorial in Miami Beach was erg confronterend. Een meters hoge hand die wanhopig de lucht in reikte, omgeven door honderen levensgrote lijdende mensen. De pijn was in hun houding en gezicht te lezen. En voor de mensen die daar niet gevoelig voor waren, hingen er foto's uit de concentratiekampen aan de muur, die niets aan de verbeeldling over lieten...Ook het Bass Museum of Art, met een levendige tentoonstelling over de vraag wat (on)natuurlijk is, was zeker een bezoek waard. De rest van de tijd hebben we vooral veel rondgeslenterd en in ons kingsize bed films gekeken ;) Na 4 dagen waren we toe aan het volgende avontuur...onze cruise op de Majesty of the Sea.

Dat schip, man oh man...luxe, schoon en groot, met een chique entree, een casino, zwembad en jacuzzi's, een groot theater, danszaal, meerdere restaurants...dat zo'n ding nog kan blijven drijven! Het publiek was heel gemengd, helemaal niet alleen oud/grijs/rijk zoals ik vreesde. Het personeel was ontzettend vriendelijk en behulpzaam en de sfeer aan boord was top. Wat hebben we gegniffeld als we weer eens 'gratis' (want all inclusive) een heerlijk bord eten voor ons hadden, en toen we met 26 andere stelletjes op de 'honeymooners reception' zaten. Ik zou iedereen een cruise aanraden, en niet alleen om het schip zelf. Het is geweldig om elke ochtend bij een andere plek wakker te worden zonder dat je moeite hebt gedaan om er te komen. Geen louche taxichaufeurs, dure treinkaartjes of busjes vol kippen en zwetende mensen; gewoon netjes naar bed, weer wakker worden en hopsa, je bent er al.

Nassau, de hoofdstad van de Bahama's, heeft een koloniaal verleden en dat zie je. Gelukkig vind je er naast oude forten met kanonnen, standbeelden van Columbus en de koloniale architectuur ook moderne zaken zoals the National Art Gallery of the Bahama's :) Ik kan nog blij worden als ik terugdenk aan de vrolijke en kleurrijke werken van local Amos Ferguson. Het was leuk om te zien hoe een medewerkster van het museum een groep kleine kinderen rondleidde, en hen later zelf liet schilderen op de porch van het museum. Een enorme kloof met daarin 'the queens staircase' herbergde een indrukwekkend verhaal. Deze was met de hand uitgehouwen door 850 slaven, mocht het ooit nodig zijn dat de blanke overheersers ongezien moesten vluchten. Dat is nooit gebeurd; al dat bizar harde werken...pfff..

Coco Cay is het prive eiland van onze cruisemaatschappij, en alles is gemaakt op het ultieme relaxen. Overal hangmatten tussen de palmbomen, gratis barbequen, gezellige barretjes. Wij liepen een deel van de nature trail (ver weg van al het voorgekauwde entertainment) en stuitten op een afgelegen wit strandje met twee ligstoelen en een parasol...bestemming bereikt! Het was ook hier dat ik genadeloos verbrandde, slapend in de palle zon. Michiel zou erop letten, maar ja, die was zelf natuurlijk ook in slaap gevallen :P

Key West bleek een van de vredigste plaatsjes die ik ooit heb gezien. Zodra we ons door het toeristengebied heen hadden geploeterd genoten we van de knusse houtjes huisjes met hun vele versieringen. De sfeer was kalm en vredig, en niet alleen op de begraafplaats die we bezochten. In de -wederom- palle zon zochten we tussen de gifgroene iguana's naar de beroemdste graven van het eiland. De opschriften luiden: 'I told you I was sick' op het graf van een hypochonder en 'At least now I know where he's sleeping' van een ietwat verbitterde weduwe, haha. Helaas konden we de graven in kwestie niet vinden, en ondanks dat het zweet van ons af gutste was het een fijne wandeling.

En toen weer van boord, het echte leven in. Het leven van betalen voor je eten, en het risico lopen op minder frisse omstandigheden. Helaas was dat laatste aan de hand in ons hotel in downtown Miami. De entree en lobby waren nog veelbelovend, maar onze kamer was oud en vies. Schimmel in de kozijnen, vochtplekken op de lampenkappen en onbeschoft personeel. Toen ik bijvoorbeeld om een stoel voor onder het bureau ging vragen, moest ik eerst wachten zodat de dame lekker door kon smsen en kreeg ik vervolgens te horen dat stoelen niet inbegrepen waren (?!). Het ontbijt werd geserveerd op wegwerp borden, met plastic bestek dat doorboog bij het smeren. In het zwembad zou je nog geen teen willen steken, en de buurt zelf was ook al niet te fris. Maar hey, we hadden elkaar :) EN de grootste 2e hands kledingwinkel die ik ooit heb gezien op geringe afstand, midden in Little Havana, vol geweldige jurkjes voor 5 dollar!! Aangezien het stortregende moesten we daar helaas uuuren rondneuzen ;)

Een heel verhaal, maar ja, tussendoor is er niet echt gelegenheid geweest al wat te schrijven. Na een zware terugreis van 29 uur via Miami-New York-Londen- Brussel zijn we maandag laat thuis gekomen. Ik denk niet dat ik ooit nog in Florida ga komen, maar juist omdat het niet mijn eerste keus zou zijn geweest was het leuk om mee te maken. Samen met mijn lief. En ons kleine mannetje, veilig binnenin mij...

Liefs, Ronia.